W 1673 roku Połaniec wyznaczono jako miejsce zimowania chorągwi pancernej. Jej utrzymanie było obowiązkiem mieszczan. Chorągiew pancerna koronna królewska była reprezentacyjną i najważniejszą chorągwią pancerną armii koronnej. Zdesperowane władze zrujnowanego Połańca po “potopie” i najeździe wojsk Rakoczego w latach ubiegłych wystosowały list do króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego, szczególnie dramatyczny w swej wymowie. Czytamy w nim m.in.:
“My, burmistrz i rajcy, a także wójt połaniecki i ławnicy, cechmistrze z bracią swoją tudzież pospólstwo miasteczka Jego Królewskiej Mości zgodnie, jawnie i dobrowolnie zaznaczamy, że pilną i gwałtowną dobra wspólnego potrzebą, mianowicie na zniesienie długów, winnych różnym osobom, a zaciągnięte przez wszystkie pospólstwo na różne chorągwie, gęsto nazbyt przechodzące, iż na dzień po trzy, cztery chorągwie odprawiać musieliśmy, a także na zapłacenie wydania chleba zimowego trzechletniego teraźniejszej chorągwi husarskiej jegomości Pana Wojewody Ruskiego złotych polskich 2300. Przeto nie mogąc dla wielkiego ubóstwa ludzi doszczętnie zniszczonych, zapłacić takowych długów, ani też niemogący wynaleźć innych środków w miasteczku Połańcu, w którym przed laty było 400 osad, a teraz zaledwie znajduje się z najuboższymi – 80, przez co do większego ubóstwa i zniszczenia przychodzi miasteczko na skutek wielkich, nieznośnych i ustawicznych ciężarów, poborów i innych wszelkich podatków, które i za umarłych płacić, zatem obawiając się dalszej i większej ruiny, aby się ostatek pospólstwa z miasta nie rozbiegło, zgodnie i jednostajnie wszyscy na plac publiczny zszedłszy się, zezwoliliśmy na zniesienie poniesionych długów sztukę pastwiska nam odległego pod Rybitwami i Ruszczą leżącego, któreśmy rewindykowali z rąk szlacheckich IMP Parysa Dębickiego wyrokiem sądowym, co nas wiele musiało kosztować, jako też defacto przedaliśmy JP Stanisławowi Parzyniewskiego za sumę 1000 złotych polskich, na co rękami naszymi podpisujemy się i pieczęć przykładamy”.
Źródło: Pradzieje. Dzieje Połańca.