Połaniec. Osada, dawniej miasteczko, nad rz. Czarną, w gub. radomskiej, powiecie sandomierskim, o 64 w. od najbliższej stacyi kolejowej Ostrowiec odległa. Domów 294. Ludności 3400. W r. 1191 na sąsiednim wzgórzu istniał już gród z zameczkiem książęcym, a. w obecnej osadzie kościołek drewniany św. Katarzyny. W r. 1285 za przywilejem Leszka Czarnego zaczęto wznosić miasto i zbudowano nowy kościół drewniany około r. 1360. W r. 1507 Zygmunt I nadał jarmarki. Miasto rozwijało się bardzo pomyślnie, bo choć pożar w roku 1563 zniszczył znaczną część, pozostało jednak jeszcze 287 domów. W r. 1602 miasto liczyło 267 rzemieślników zamożnych. W r. 1606 Zygmunt III stanął tu obozem w wyprawie przeciw rokoszanom, W r. 1656 szwedzi zniszczyli miasto tak, że pozostało tylko 100 domów i odtąd datuje się upadek miasta. Przedtem jeszcze istniały tu spichrze zamożnej szlachty, wysyłającej zboże do Gdańska; dziś z tych budowli niema śladu. Miasto zubożało. Pożar w roku 1889 zniszczył miasto i kościół, a na jego miejscu, staraniem ks. Brażewicza, wystawiono nowy, murowany, poświęcony w roku 1899. Świątynia ta w stylu romańskim, ma wieżę na froncie. Budowa trwała lat dziesięć. W osadzie istnieją dwie szkoły początkowe, dom schronienia dla starców i urząd gminny. Sąd i poczta w Staszowie. Jarmarków sześć. Przemysł reprezentują: garbarnia, cegielnia, 72 szewców, 28 krawców, 10 czapników, 26 stolarzy, 16 kowali, 28 cieśli, 7 piekarzy, 4 koszykarzy, rzeźników 9 i szklarzy 4. Dnia 4 maja 1899 roku na głębokości 380 stóp znaleziono tu węgiel kamienny w wyborowym gatunku.